Inwestycje wodnoenergetyczne, których celem jest wykorzystanie zasobów naturalnych, są realizowane z reguły w ramach wielozadaniowych obiektów gospodarki wodą, czyli są to inwestycje gospodarki wodnej i energetycznej. Inwestycje te oprócz zadań energetycznych mają i inne, np.: opanowanie fal powodziowych, gromadzenie zasobów wody dla przemysłu i miast, tworzenie stopni żeglugowych. Zadania te mogą być również sprzeczne. Na przykład spiętrzenie na rzekach utrudnia wędrówkę ryb w górę rzeki. Tworzenie stopni żeglugowych o małym spiętrzeniu jest tańsze inwestycyjnie dla żeglugi, ale ogranicza wykorzystanie rzeki do celów elektroenergetycznych. Budowle hydrotechniczne, w zależności od przeznaczenia, można podzielić na:
budowle piętrzące, do których zaliczyć należy zapory i jazy; - ujęcia wody;
budowle doprowadzające i odprowadzające wodę, do których należą kanały, rurociągi i sztolnie wraz z budowlami towarzyszącymi;
inne budowle, takie jak: śluzy żeglugowe, przepławki dla ryb i pochylnie dla tratew;
W budownictwie hydrotechnicznym wyróżnia się zapory betonowe, zapory ziemne i kanały. W Polsce najbardziej są rozpowszechnione zapory betonowe typu ciężkiego. Zapory ziemne są budowane na terenach nizinnych. W celu ujęcia wody filtrującej przez zaporę stosuje się system drenażowy. Zapory są wykorzystywane często jako drogi komunikacji publicznej. Kanały energetyczne łączące zbiornik z elektrownią są prowadzone w wykopie lub w półwykopie. Umocnienia kanałów wykonuje się płytami betonowymi, żelbetowymi lub asfaltobetonowymi. Elektrownia wodna składa się z następujących podstawowych elementów: blok elektrowni (część podwodna), hala maszyn, hala montażowa, pomieszczenia pomocnicze i ciągi komunikacyjne. W elektrowni niskospadowej większa część bloku znajduje się pod wodą i tworzy budowlę piętrzącą wodę. Wymiary bloku zależą od sposobu doprowadzenia wody, zatem od rodzaju i wielkości turbiny.
Elektrownia wodna składa się z wielu współpracujących urządzeń, od których jakości zależy niezawodność i efektywność jej pracy. Urządzenia stanowiące wyposażenie mechaniczne elektrowni wodnej to:
zasuwy i zamknięcia przeznaczone do szybkiego (2-3 min) zamknięcia dopływu wody podczas awarii turbiny; mogą to być zasuwy płaskie segmentowe sterowane poprzez podnośniki
hydrauliczne (wciągarki) oraz zawory motylowe i kulowe sterowane siłownikami hydraulicznymi; na czas remontu są używane również zasuwy remontowe; kraty wlotowe, których zadaniem jest ochrona turbiny przed przepływającymi zanieczyszczeniami (drewno, lód, wodorosty) i dlatego muszą być wyposażone w urządzenia do mechanicznego ich oczyszczania;
urządzenia podnośnikowe-transportowe (suwnice, dźwigi portalowe), niezbędne podczas montażu i remontu hydrozespołu i urządzeń wspomagających, podnoszenia zasuw remontowych, krat itp.;
urządzenia sprężonego powietrza i odwodnień turbiny;
urządzenia gospodarki olejowej;
system chłodzenia łożysk, generatorów, transformatorów itp.
Spotykane rozwiązania hali maszyn można podzielić na trzy rodzaje: hala klasyczna, wyposażona w suwnicę przeznaczoną do montażu i remontu turbozespołu, hala o obniżonej konstrukcji (półhala), w której instaluje się dźwig portalowy i rozwiązanie bezhalowe, w którym dźwig porusza się po masywie bloku, a generatory są osłonięte lekką obudową. W warunkach polskich w grupie elektrowni przepływowych istotne znaczenie mają przede wszystkim elektrownie niskospadowe z zaporami ziemnymi. Podstawowym wyposażeniem tych elektrowni są: klasyczne turbiny Kaplana, turbiny rurowe i w przypadku bardzo małych mocy rurowe z generatorem zewnętrznym lub turbiny typu Banki-Michell. W ramach zagospodarowania zasobów wodnych głównych rzek Polski do celów energetycznych, przewiduje się m.in. budowę Kaskady Dolnej Wisły o sumarycznej mocy ok. 1300 MW, w której skład wchodzi wybudowany już stopień Włocławek. Elektrownia ta jest w wykonaniu bezhalowym wyposażona w turbiny Kaplana 6?27,8 MW. Następne stopnie wodne na Wiśle będą wyposażone w turbiny rurowe.
Przykładem elektrowni przy zaporze betonowej jest elektrownia zbiornikowa z członem pompowym - elektrownia Solina. W tym przypadku napór wody nie przenosi się na budynek elektrowni, lecz całkowicie jest przejmowany przez zaporę. Woda do elektrowni jest doprowadzana przez otwory w zaporze za pomocą krótkich rurociągów łączących zaporę z budynkiem elektrowni lub kanałów dopływowych. W miejscu wyjścia rurociągu z korpusu zapory są umieszczone urządzenia kompensacyjne 3, umożliwiające swobodne ruchy wzdłużne i przemieszczenie pionowe bloku elektrowni względem zapory.
W elektrowniach ustawionych na rzekach górskich woda do turbiny jest doprowadzana specjalnymi rurociągami ciśnieniowymi (derywacja ciśnieniowa).