Miskant (Miscanthus) - Okazała trawa kępowa, występująca w kilkudziesięciu genotypach, z których największą popularność osiągnęły triploidy oparte o krzyżówki miskanta chińskiego (Miscanthus sinensis) i miskanta cukrowego (Miscanthus sacchariflorus). Inne nazwy tej rośliny – prócz miskantusa i miskanta – to: trzcina chińska, trzcinnik olbrzymi czy "trawa słoniowa" (jednak tę nazwę nosi w polskim nazewnictwie trawa Pennisetum purpureum)
Rys. Miscanthus
Należy do rodziny traw wiechlinowatych1) (Poaceae). Cechą charakterystyczną tego gatunku są silnie rozbudowane kłącza podziemne oraz rozległy system korzeniowy, sięgający do 2,5 m w głąb ziemi, co sprzyja efektywnemu pobieraniu składników pokarmowych i wody.
Pochodzenie.
Naturalną ojczyzną występowania gatunków z rodzaju Miscanthus są tereny Japonii, Rosji, Chin, Mandżurii, Tajwanu, Korei, Tajlandii, a także Polinezji i Stanów Zjednoczonych. W środowisku naturalnym rośliny te dorastają nawet do 6 m wysokości, a średnica ich pędów osiąga 5 cm. Jeszcze w 1935 r. Miscanthus sinensis był znany jedynie na terenie Chin jako roślina zapobiegająca erozji gleby dzięki mocnemu systemowi korzeniowemu. Po sprowadzeniu do Europy przez Duńczyka Olsena okazało się, że w warunkach europejskich roślina ta także uzyskuje niezwykle wymiary, stąd nazwa giganteus. Mimo wyjątkowych cech miskantus przez wiele lat był jedynie egzotyczną ozdobą ogrodów i parków. Dopiero w 1982 r. w Moser k. Magdeburga została po raz pierwszy w Europie założona plantacja trzciny chińskiej na powierzchni 1 ha.
Budowa części nadziemnej.
Źdźbła grube, sztywne, wypełnione gąbczastym rdzeniem, o długości 200–350 cm.
Blaszki liściowe ciemnozielone, spłaszczone, lancetowate, długości 60–100 cm, szerokości 0,8–3,2 cm, z grubym nerwem głównym. Zawiera duże ilości celulozy i ligniny. Kilka odmian miskantusa pod koniec lata wytwarza kwiatostany w postaci pierzastej wiechy, barwy srebrzysto – brunatnej, lecz ich nasiona w naszej strefie klimatycznej są bezpłodne.
