Trwałość plantacji ślazowca, wielokierunkowość jego uprawy oraz duże możliwości adaptacyjne do różnych warunków klimatyczno- glebowych, wskazują na potencjalne możliwości wzrostu powierzchni zajmowanej przez ten gatunek. Mogą to być zarówno tereny zdegradowane chemicznie, hałdy pokopalniane, wysypiska komunalne i śmietniki. Ślazowiec pensylwański może być uprawiany na zboczach terenów erodowanych i generalnie na gruntach wyłączonych z rolniczego użytkowania.
Ze względu na potrzebę ochrony środowiska najbardziej przyszłościowym kierunkiem użytkowania ślazowca wydaje się być produkcja biomasy na cele energetyczne. Formy łodygowe są najodpowiedniejsze do spalania, a liściaste do produkcji biogazu. Jesienią, po przymrozkach, ślazowiec gubi liście, a łodygi tracą wilgotność. Zebrane w tym stanie nadają się do bezpośredniego spalania, wytwarzania brykietów opałowych bez konieczności dosuszania, czy też peletów. Przykłady takich rozwiązań stają się w Polsce coraz bardziej popularne, a większość firm uważa, że ślazowiec pensylwański jest nawet cenniejszym surowcem energetycznym niż np. wierzba ze względu na niższą zawartość wody.
Szybki wzrost i stosunkowo duża wysokość roślin , powodują że można wykorzystać ten gatunek do obsadzania przydrożnych pasów (żywopłoty) w celu izolowania ogrodów i działek warzywnych od szkodliwego wpływu pojazdów mechanicznych. Spełniać też może funkcję ochronną dla dzikiego ptactwa. Jako gatunek charakteryzujący się dużą zawartością związków białkowych w liściach i młodych pędach oraz dużą wydajnością zielonej masy, może stanowić uzupełnienie bazy pokarmowej dla zwierzyny leśnej jak i domowej.
Ostatnie badania dowiodły, że rysuje możliwość interesującego kierunku wykorzystania ślazowca, a mianowicie jako surowca zielarskiego. Okazało się, że liście i korzenie zawierają śluz w ilościach porównywalnych do prawoślazu lekarskiego.
Prowadzone są również badania dotyczące wykorzystania suchych łodyg ślazowca jako podłoża do produkcji grzybni i grzybów oraz zastosowania w biologicznych oczyszczalniach ścieków. Barierę dla szybkiego wzrostu powierzchni uprawy tego gatunku stanowić może ograniczoność dobrej klasy uszlachetnionego materiału siewnego i nasadzeniowego.
Opracował:
mgr inż. Krzysztof Olkowski
Biomax - Gospodarstwo Agroenergetyczne
Literatura:
Opracowania AR Lublin,
Prof. Halina Borkowska,
Prof. Bolesław Styk Jeśli zamieszczone informacje/linki są nieaktualne /nieaktywne/ lub pragną Państwo umieścić informacje uzupełniające/linki nieobecne na stronie, prosimy o KONTAKT