W drugiej połowie XX wieku zaczęły przybierać na sile zjawiska zakłócające rozwój cywilizacji i jakość życia, takie jak: wyczerpywanie nieodnawialnych źródeł energii, wzrost kosztów ich pozyskiwania, znaczne zanieczyszczenie atmosfery tlenkami węgla, azotu i siarki, a także powstawanie nadmiernej ilości odpadów [Meadows i in. 1973]. Powyższe zjawiska spowodowały wzmożenie badań nad wykorzystaniem alternatywnych nośników energii.
Jednocześnie rolnictwo krajów o rozwiniętej gospodarce natrafiło na problemy w postaci:
- Pojawienia się nadwyżek surowców rolniczych;
- Wzrostu powierzchni odłogów i gruntów czasowo wyłączonych z produkcji rolniczej oraz obszarów o ponadnormatywnym zanieczyszczeniu substancjami toksycznymi;
- Pogorszeniu opłacalności i zmniejszeniu dochodów rodzin gospodarujących na roli;
W związku z tym podjęto działania na rzecz alternatywnego wykorzystania gruntów rolnych. Takową szansę dostrzeżono w produkcji odnawialnych surowców energetycznych. Ich zagospodarowanie podobnie jak gleb marginalnych przynosi znaczne korzyści lokalnym społecznościom poprzez redukcję nadwyżek produktów rolnych, pozyskanie nowych rynków zbytu, zmniejszenie bezrobocia na wsiach a także w sektorach przemysłu przetwarzającego te produkty. Ponadto zwiększa się poziom bezpieczeństwa energetycznego oraz poprawie ulega stan środowiska naturalnego.
Na początku lat osiemdziesiątych w USA w ramach programu Growning Industrial Materials (GIM), zbadano pod względem zawartości poszukiwanych przez przemysł surowców ponad dwa tysiące gatunków roślin, spośród których wybrano i zalecono do uprawy kilkadziesiąt [Bertram 1992]. Nasilenie badań nad uprawą roślin na cele przemysłowe w Europie sięga roku 1982, kiedy to Komisja Europejska zajmowała się przygotowanym przez XII Dyrekcję Generalną (DG XII) – Nauka, Badania, Rozwój – raportem zalecającym współpracę rolnictwa i przemysłu na rzecz zróżnicowania produkcji rolnej i zastosowania nowych technologii.
Badania nad poza żywnościowym wykorzystaniem produkcji rolniczej były kontynuowane przez kolejne programy ramowe. W skutek tego powstała długa lista roślin uprawnych, które mogą znaleźć szerokie zastosowanie w kilkunastu branżach i gałęziach przemysłu [Nalborczyk 1996]. Większość z nich może być uprawiana również na glebach marginalnych, które nie mogą być aktywnie wykorzystane rolniczo [Gradziuk, Wojtaszek 2001]. Zastosowanie wytworzonych surowców do celów energetycznych warunkuje wprowadzenie tych roślin do upraw. Przemawia za tym także troska o środowisko naturalne, ponieważ dotychczasowy sposób wykorzystywania i przetwarzania surowców tradycyjnych wywiera na rośliny bardzo negatywny wpływ [Folmer i in. 1996].
"Strategia rozwoju energetyki odnawialnej", przyjęta przez sejm w dniu 23 sierpnia 2001 roku, przewiduje, że biopaliwa będą nabierały coraz szerszego spektrum wykorzystania energetycznego i przyspieszą w ten sposób rozwój nowych technologii. Udział energii odnawialnej w bilansie energii pierwotnej w skali kraju powinien zwiększyć się z około 2,5% obecnie do 7,5% w roku 2010. W tym czasie udział biomasy w całości energii pierwotnej pozyskiwanej z odnawialnych źródeł energii powinien wynosić ponad 90%. Ze względu na ograniczone możliwości wykorzystania drewna opałowego z lasów, drewna odpadowego z przemysłu drzewnego czy też słomy z rolnictwa, dla osiągnięcia tego celu konieczne będzie zakładanie plantacji roślin energetycznych.
Warto dodać, że biomasa występuje w dostatecznej ilości na terenie całej Polski [Gradziuk 1999, Kowalik 1994].