Chłodnie atmosferyczne z ciągiem naturalnym lub sztucznym stanowią obecnie najbardziej rozpowszechnione urządzenia do chłodzenia wody w obiegu zamkniętym.
Proces chłodzenia wody obiegowej w chłodni kominowej jest procesem chłodzenia przez odparowanie, w znacznie mniejszym stopniu procesem wymiany ciepła przez konwekcję i promieniowanie. Chłodzenie poprzez wymianę masy pociąga za sobą w sposób naturalny stratę pewnej części wody obiegowej, która odparowuje do przepływającego przez chłodnię powietrza.
Zasada działania chłodni kominowej
Chłodnia kominowa najczęściej jest chłodnią żelbetową o powłoce hiperboidalnej Woda podgrzana w skraplaczu (kondensatorze) doprowadzana jest do urządzenia rozprowadzającego wodę w chłodni (tzw. wodorozdział), gdzie jest rozdzielana i rozdrabniana na krople za pomocą dysz rozpryskowych.
Wytworzony w ten sposób deszcz wodny spada na zraszalnik, który najczęściej wykonany jest z płyt eternitowych płaskich lub falistych ułożonych w pakiety w jednej lub kilku kondygnacjach. W formie kropel woda spływa do zbiornika (na misę chłodni) stykając się w zraszalniku z powietrzem atmosferycznym, które dostaje się do niego przez okna wlotowe w dolnej części chłodni.
To zjawisko, przy stykaniu się mieszaniny cząsteczek powietrza i pary wodnej z wodą na tak dużej powierzchni, powoduje wzrost temperatury powietrza i obniżenie temperatury wody.
Wiąże się to też z pewnymi stratami wody w obiegu, które są uzupełniane wodą dodatkową.
Największe chłodnie kominowe w Polsce to chłodnie żelbetowe o wysokości 132 m, z średnicą podstawy 105,5 m, i średnicą wylotu 57,9 m, których obciążenie hydrauliczne wynosi 80000 m3/h a cieplne 3500 GJ/h.
