Pierwsze próby wykorzystania energii elektrycznej w Polsce miały miejsce w ostatnich dwóch dekadach XIX w. Próby takie podejmowały głównie zakłady przemysłowe, cukrownie itp., instalując niewielkie, kilku lub kilkudziesięcio-kilowatowe, generatory napędzane maszynami parowymi lub silnikami Diesla oraz małe elektrownie wodne. Energia elektryczna z tych źródeł była wykorzystywana początkowo do oświetlenia, głównie przy wykorzystaniu lamp łukowych
Istotnym krokiem w rozwoju elektroenergetyki było wybudowanie na początku XX w. kilku większych elektrowni miejskich o mocy kilku MW, dostarczających energię elektryczną do oświetlenia domów, ulic, a następnie dla potrzeb przemysłu i transportu miejskiego.
Przykładem może być El. Powiśle wybudowana w 1904 r. w Warszawie o mocy 2 MW,a następnie rozbudowana w 1911 r. do 11.6 MW, oraz El. Łódź wybudowana w 1907 r. o mocy początkowej 2.1 MW. W tym samym czasie na ziemiach polskich wybudowano elektrownie: Ołowianka w Gdańsku, Chorzów, Zabrze, Wrocław, Victoria w Wałbrzychu, w Poznaniu, w Krakowie. Również w tym czasie powstało szereg małych elektrowni przemysłowych, zwłaszcza na Śląsku, w Łodzi i w Warszawie.
Po I Wojnie Światowej w Polsce czynnych było ok. 280 elektrowni, głównie przemysłowych, o łącznej mocy 210 MW i rocznej produkcji ok. 500 GWh. W okresie międzywojennym miał miejsce umiarkowany rozwój elektroenergetyki.
W 1938 r. czynnych było 3198 elektrowni o łącznej mocy 1668 MW i łącznej produkcji 3974 GWh. Największe elektrownie zawodowe w tym okresie to: El. Powiśle 83 MW, El. Pruszków 31.5 MW, Łaziska 105 MW, Będzin 23.5 MW, Zabrze 70.3 MW, Szombierki 51.2 MW, Łódź 101 MW, Garbary w Poznaniu 42 MW. Jednak elektrownie te nie stanowiły połączonego systemu. Nie powstała jeszcze ogólnopolska sieć elektroenergetyczna. Wybudowano jedynie fragmenty linii 150 kV z El. Rożnów do Warszawy z odgałęzieniem do Stalowej Woli i Ostrowca Świętokrzyskiego. Wytwarzaniem, dystrybucją i sprzedażą energii elektrycznej zajmowało się szereg lokalnych przedsiębiorstw.
II Wojna Światowa zadała elektroenergetyce dotkliwe straty. Miała miejsce wyniszczająca eksploatacja urządzeń oraz w wyniku działań wojennych zniszczonych zostało szereg elektrowni, zwłaszcza w Warszawie oraz na Odzyskanych Ziemiach Zachodnich.
W 1945 r. przystąpiono do ich odbudowy i uruchamiania. W 1946 r. łączna moc wszystkich elektrowni w kraju była niewielka. Czynnych było 361 elektrowni o łącznej mocy 2553 MW i rocznej produkcji 5.8 TWh, w tym 191 elektrowni zawodowych o mocy 1296 MW i rocznej produkcji 3.4 TWh.
Okres od 1950 r. to lata rozwoju nowoczesnej elektroenergetyki polskiej i intensywnej elektryfikacji kraju. Powstały nowoczesne elektrownie o dużych mocach rzędu kilkaset i kilka tysięcy MW. W latach sześćdziesiątych utworzono ogólnokrajowy system elektroenergetyczny z liniami przesyłowymi 220 kV, a następnie 400 kV oraz ujednolicono napięcia znamionowe sieci. Powstały duże systemy ciepłownicze z elektrociepłowniami wytwarzającymi energię elektryczną i cieplną w skojarzeniu. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych wdrożono program powszechnej elektryfikacji kraju. Poza siecią ogólnokrajową pozostawały jedynie nieliczne grupy odbiorców leżących z dala od tej sieci, zwłaszcza w górach i w głębi lasów.
Od 1960 r. rozpoczęta została współpraca polskiego systemu elektroenergetycznego z systemami ZSRR, NRD i CSRS. W 1995 r. polski system elektroenergetyczny został włączony do systemu energetycznego krajów Zachodniej Europy (UCPTE). W 2000 r. polski system elektroenergetyczny uzyskał połączenie kablem podmorskim prądu stałego z systemem szwedzkim.
W latach 1946-2000 produkcja energii elektrycznej wzrosła dwudziestopięciokrotnie z 5.8 TWh w 1946 r. do 145.2 TWh w 2000 roku, a zużycie energii elektrycznej na mieszkańca brutto wzrosło z 244 kWh w 1946 r. do 3752 kWh w 2000 r., tj. piętnastokrotnie. W powojennym rozwoju elektroenergetyki polskiej można wyróżnić kilka etapów, w zasadzie pokrywających się z poszczególnymi dekadami.
Lata 1945-1949 to etap odbudowy zniszczonych podczas wojny elektrowni i sieci elektroenergetycznych.
Lata 1950-1960 to okres budowy szeregu elektrowni kolektorowych, główniez turbozespołami 25 i 50 MW, budowy pierwszych elektrociepłowni, ujednolicenie napięć sieci elektrycznych, tworzenie zrębów krajowego systemu przesyłowego 220 kV oraz wdrażanie programu powszechnej elektryfikacji kraju. W tym okresie zbudowano szereg elektrowni, główne z nich to elektrownie: Gorzów, Jaworzno II, Żerań, Czechowice, Ostrołęka, Blachownia, Skawina, Konin, Łódź II, Pomorzany, Bielsko-Biała, oraz szereg elektrowni wodnych i przemysłowych. Łącznie w latach 1950-1960 moc zainstalowana elektrowni wzrosła o 3684 MW, w tym el. zawodowe cieplne 3037 MW, wodne 100 MW, przemysłowe 547 MW.
Lata 1961-1970 to głównie budowa elektrowni blokowych 125-200 MW, utworzenie ogólnokrajowego systemu sieci przesyłowych 220 kV i budowa pierwszego odcinka sieci 400 kV oraz zakończenie powszechnej elektryfikacji kraju. W tym dziesięcioleciu zbudowano elektrownie: Siersza, Turów, Łagisza, Adamów, Konin, Łaziska, Pątnów. Łącznie w latach 1961-1970 przyrost mocy zainstalowanej elektrowni wynosił 7575 MW, w tym: el. cieplne zawodowe 6649 MW, wodne 509 MW i przemysłowe 417 MW.
Lata 1971-1980: obok rozpoczęcia budowy elektrowni z blokami 360 MW i 2 bloków 500 MW oraz dalszej rozbudowy sieci przesyłowych 220 i 400 kV, zbudowanoi rozbudowano elektrownie: Turów, Łagisza, Łaziska, Pątnów, Rybnik, Ostrołęka B, Kozienice, Jaworzno III i pierwsze bloki w El. Połaniec. Łączny przyrost nowych mocy w tym okresie wynosił 11401 MW, w tym el. cieplne 10070 MW, wodne 557 MW i przemysłowe 774 MW.
Lata 1981-1990 to głównie budowa największej w Polsce El. Bełchatów (12 x 360 MW), zakończenie budowy El. Połaniec, rozpoczęcie budowy El. jądrowej w Żarnowcu, której budowy zaniechano w 1990 r., rozbudowa sieci przesyłowej głównie 400 kV, rozbudowa sieci 110 kV oraz sieci średnich i niskich napięć. Łączny przyrost mocy zainstalowanej elektrowni w tym dziesięcioleciu wynosił 6660 MW, w tym: el. cieplne 5844 MW, wodne 678 MW i przemysłowe 138 MW.
Lata 1991-2000. Przyrost nowych mocy zainstalowanych elektrowni był stosunkowo niewielki i wynosił 2590 MW, w tym el. cieplne 2998 MW, wodne 115 MW, natomiast moc elektrowni przemysłowych na skutek wycofań została zmniejszona o 519 MW. Przyrost mocy to głównie 4 bloki w El. Opole (4 x 360 MW), 3 bloki w El. Turów (3 x 200 MW) z rekonstrukcji oraz kilka bloków o mniejszych mocach w różnych elektrowniach i w elektrociepłowniach. Pomimo wysokiego przyrostu mocy elektrowni, zwłaszcza w latach 1960-1990, wzrost zapotrzebowania powodował, że aż do końca lat osiemdziesiątych występowały okresowe ograniczenia w dostawach mocy i energii. Było to powodowane wysokim zapotrzebowaniem ze strony przemysłu, zwłaszcza przemysłu ciężkiego oraz nieefektywnym użytkowaniem energii w całej gospodarce.
W latach 1989-1992 na skutek recesji gospodarczej, jak i zapoczątkowanych w 1990 r. przekształceń systemowych, szczytowe zapotrzebowanie mocy obniżyło się z 22.9 GW w 1988 r. do 21.5 GW w 1992 roku. Zmalała również produkcja energii elektrycznej ze 145.5 TWh w 1989 r. do 132.7 TWh w 1992 r. Od 1993 r. wraz z ożywieniem gospodarczym produkcja energii elektrycznej zaczęła stopniowo wzrastać do 145.2 TWh w 2000 r. Obniżenie zapotrzebowania na moc i energię, przy równoczesnym wzroście mocy zainstalowanej elektrowni, jak również utrzymywania w eksploatacji urządzeń starych, przyczyniły się do powstania rezerwy w polskim systemie elektroenergetycznym.
Szacuje się, że aktualnie rezerwa ta, po uwzględnieniu niezbędnych ubytków mocy, wynosi 3-4 GW. W 2000 r. system przesyłowy obejmował linie 750, 400 i 220 kV o łącznej długości 12.9 tys. km. System sieci dystrybucyjnych obejmował linie 110 kV o długości 32.2 tys. km, 278.9 tys. Linii średnich napięć oraz 389.9 tys. linii niskich napięć. Do sieci było przyłączonych 15.3 mln odbiorców. Podstawowe wielkości i wskaźniki charakteryzujące rozwój elektroenergetyki polskiej w latach 1946-2000 przedstawia powyższa tabela.
