Ilość i skład biogazu zależy głównie od składu chemicznego poddawanych fermentacji związków organicznych, temperatury prowadzenia procesu i czasu przetrzymania substratów w reaktorze. Z 1 kg węglowodanów powstaje średnio 0,42 m3 CH4, z białek 0,47 m3 CH4, tłuszczów 0,75 m3 CH4. Mimo, iż najwięcej biogazu można uzyskać z rozkładu tłuszczów (tabela), należy pamiętać, iż związki te charakteryzują się długim czasem rozkładu.
Badania nad kinetyką wytwarzania biogazu pozwoliły stwierdzić, że najszybciej zużywane są substraty węglowodanowe, zaś najwolniej – tłuszcze. Odpowiednio szybkość wytwarzania metanu jest największa w przypadku surowców zawierających polisacharydy, a najmniejsza w przypadku tłuszczów. Przyjmuje się, że w przypadku surowców roślinnych etapem limitującym szybkość fermentacji metanowej jest hydroliza surowca. Wykorzystanie zhydrolizowanych substratów powoduje, że czas procesu ulega znacznemu skróceniu, zaś etapem decydującym o szybkości wytwarzania biogazu jest w takim przypadku metanogeneza. Z kolei końcowa wydajność metanu jest najwyższa w przypadku surowców tłuszczowych, a najmniejsza w przypadku węglowodanowych. Biorąc pod uwagę fakt, że stopień redukcji tłuszczów jest znacznie wyższy od stopnia redukcji węglowodanów, uzyskuje się większą maksymalną ilość metanu z jednostki masy surowca tłuszczowego niż węglowodanowego. Dla krótkich czasów prowadzenia fermentacji najwięcej metanu uzyskuje się w przypadku surowców węglowodanowych.
Kinetyka wytwarzania metanu dla różnych substratów w fermentacji okresowej [Szewczyk, 2006]. Linią przerywaną zaznaczono zmiany ilości substratów, linią ciągłą – ilość powstającego biometanu.
Poza wyżej wymienionymi substancjami pokarmowymi do wzrostu mikroorganizmów w komorze fermentacyjnej potrzebne są również rozpuszczalne formy potasu, sodu, żelaza, magnezu i wapnia oraz pierwiastki śladowe, takie jak: molibden, mangan, miedź, cynk, kobalt, nikiel, selen i wolfram. Substraty stosowane najczęściej w biogazowniach, takie jak surowce i odpady z rolnictwa czy osady ściekowe, zawierają odpowiednie ilości wymienionych pierwiastków, niekiedy jednak pojawia się potrzeba uzupełnienia substratów o mikroelementy.