Agroenergetyka.pl

Energetyka, OZE w sieci: GoldenLine - Energetyka
Blog energetyczno - paliwowy
 
 
strona główna  Zarejestruj się  Ogłoszenia  Forum  Kontakt z Redakcją 


Artykuły
BIOGAZ
 

Organizacja zaplecza surowcowego

Data: 2010-01-03
Budowa biogazowni rolniczej jest inwestycją wieloletnią, dlatego wymaga opracowania długoterminowych planów, obejmujących m.in. zapewnienie dostępności substratów do procesu fermentacji. Często o podjęciu decyzji o budowie biogazowni decyduje znaczna produkcja odpadów powstających w chowie zwierząt gospodarskich lub ptactwa: gnojowicy i obornika. Szczególnie gnojowica wykorzystywana jest często w biogazowniach rolniczych. W tym przypadku należy przewidzieć wielkość produkcji tych kosubstratów, możliwość ich przechowywania i dostarczania do biogazowni. Jeżeli ferma zwierząt położona jest w bezpośredniej bliskości biogazowni możliwy jest transport gnojowicy rurociągiem, jeżeli zaś nie – należy rozpatrzyć sposób transportu substratów, zakupu odpowiednich pojazdów, a co za tym idzie – uwzględnić te koszty w ogólnym bilansie inwestycji. Niekiedy zachodzi konieczność wcześniejszego przygotowania odpadów z produkcji zwierzęcej. Szczególnie dotyczy to odpadów z rzeźni, które wymagają higienizacji (dezaktywacji mikrobiologicznej), przeprowadzanej najczęściej poprzez przetrzymywanie w temperaturze 70oC przez ok. 1 godz. Jest to metoda stosowana np. w oczyszczalniach ścieków w przypadku odpadów kategorii I zagrożenia biologicznego. Z kolei stosowanie obornika jako kosubstratu wymaga jego rozdrobnienia i homogenizacji (ujednolicenia) poprzez staranne wymieszanie. Mimo konieczności odpowiedniego przygotowania substratów powstających w produkcji zwierzęcej, jest to stabilne źródło surowców, najczęściej ulegające niewielkim wahaniom sezonowym, o dobrze rozpoznanym składzie i wydajności biogazu.

W gospodarstwach prowadzących specyficzną produkcję, istnieją różne opcje pozyskania kosubstratów odpadowych. W przypadku produkcji np. biodiesla powstają odpady w postaci makuchów i frakcji glicerynowej, które w odpowiednich proporcjach nadają się do wykorzystania w biogazowniach. Również gorzelnie rolnicze i browary mogą dostarczyć wysokowydajnych substratów biogazowych: wywaru, młóta (wysłodzin) czy kiełków.

Oprócz biomasy w obrębie własnego gospodarstwa należy zapoznać się z możliwością pozyskania wysokowydajnych kosubstratów odpadowych (z przemysłu rolno-spożywczego, zakładów tłuszczowych, odpadków kuchennych itp.). W przypadku występowania w niedużej odległości tego typu odpadów niezbędne jest ustalenie, jak długo kosubstrat ten będzie dostępny, czy jednostka nie zamierza zaprzestania produkcji, czy nie jest planowana radykalna zmiana charakteru produkcji, która może wpływać na skład substratu itp.

W przypadku dużych gospodarstw, dysponujących odpowiednią powierzchnią gruntów ornych, które nastawione są na produkcję biogazu nie tyle z odpadów, co raczej z celowych surowców, wystarczy dobrać rośliny do uprawy oraz zapewnić ich odpowiednie przygotowanie (najczęściej do postaci kiszonki). Wielkość produkcji biomasy zależy od powierzchni posiadanego gruntu i jego jakości, gatunku rośliny, jaką planujemy uprawiać oraz zastosowanej agrotechniki (nawożenia, ochrony). Najczęściej wykorzystywanym w biogazowniach surowcem roślinnym jest kiszonka z kukurydzy zbieranej w różnych fazach dojrzałości ziarna. Popularność ta wynika przede wszystkim z wysokiej wydajności biomasy tego gatunku i dużej plastyczności ekologicznej. Ponadto uprawa kukurydzy jest znana rolnikom, a dostępność maszyn i urządzeń – powszechna. Jednak kukurydza nie jest jedynym gatunkiem, który można przeznaczać jako surowiec w biogazowniach. Nadają się do tego celu również korzenie i liście buraków, zwłaszcza półcukrowych i pastewnych ze względu na wysoki plon i znaczącą zawartość węglowodanów; liście i produkty uboczne buraka cukrowego (wysłodki, melasa), kiszonka ze słonecznika, żyta, sorga, lucerny, traw łąkowych i z uprawy polowej oraz kiszonki z mieszanek zbożowo-strączkowych. Ograniczenie produkcji biogazu wyłącznie do jednego surowca będzie błędem z punktu widzenia prawidłowego zmianowania. Wprawdzie kukurydza jest dość odporna na uprawę w monokulturze, jednak plany długoterminowe muszą uwzględniać zastosowanie innych roślin energetycznych. Oprócz wyboru gatunku – lub gatunków – do uprawy, należy zaplanować agrotechnikę rośliny, bilansując nakłady i zysk energii, jaki uzyskamy z plantacji. Należy zwrócić uwagę na ostrożne wykorzystanie chemicznych środków ochrony roślin, które zastosowane bezpośrednio przed zbiorem mogą kumulować się w biomasie, powodując zahamowanie procesów fermentacji w komorach biogazowni.

W przypadku konieczności zakupu substratów do biogazowni należy starannie przeprowadzić analizę ekonomiczną przedsięwzięcia. Konieczna jest precyzyjna analiza kosztów samego zakupu, jak też miejsca gromadzenia biomasy i odległości od biogazowni, gdyż koszty transportu stanowią bardzo istotny składnik bilansu ekonomicznego przy większości metod konwersji biomasy na energię. Analizując potencjalne źródło biomasy spoza gospodarstwa należy wziąć pod uwagę jej skład chemiczny i mikrobiologiczny, wilgotność, stan rozdrobnienia itp. modernizując równocześnie wszystkie czynności manipulacyjne, jakie będziemy musieli wykonać przed zastosowaniem jej jako substratu w biogazowni (np. rozdrabnianie, higienizacja itp.).
 
strona główna | polityka prywatności | nota prawna | partnerzy | kontakt | mapa serwisu | REKLAMA
Projekty HVAC | turbiny wiatrowe | Forum OZE
Copyright © Agroenergetyka.pl | design: Projekty internetowe