Alfons Hoffmann urodził się 12 XI 1885 r. w Grudziądzu w rodzinie tłumacza i sekretarza tamtejszego sądu powiatowego Jana i Anny z domu Kruza. Pamiętać trzeba, że Grudziądz należał wówczas obok Gdańska i Elbląga do największych a zarazem najbardziej zgermanizowanych miast pomorskich, w którym mimo to rozwijało się życie polskie, a z czasem powstał szczególny ośrodek polskiego ruchu narodowego związany z koncernem wydawniczym "Gazety Grudziądzkiej" Wiktora Kulerskiego, oddziaływujący daleko poza granice zaboru pruskiego. Polskiej społeczności Grudziądza przewodził m.in. mecenas Stefan Łaszewski, a rodzina Hoffmannów wyróżniała się gorącym patriotyzmem, wyrażającym się w umiłowaniu słowa i pieśni polskiej. Ród Hoffmannów wywodzi się z okolic Czerska. Wydał wielu zasłużonych dla Pomorza Polaków: ks. Stanisława Hoffmanna - posła na Sejm RP i działacza oświatowego, Jana Hoffmanna - organizatora szkolnictwa polskiego w powiecie Chojnickim w latach 1918 - 20, długoletniego inspektora oświaty w Brusach, Bolesława Domańskiego - współorganizatora i prezesa Związku Polaków w Niemczech, Bogumiła Hoffmanna nauczyciela historii w Chojnickim gimnazjum, dyrektora gimnazjum w Nowym Mieście Lubawskim.
Młody Alfons ukończył gimnazjum klasyczne w Grudziądzu. Następnie odbyt studia na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki Gdańskiej. Ukończył je w 1911 r. Za temat pracy dyplomowej obrał projekt elektryfikacji Sopotu. Już wówczas marzyć o zelektryfikowaniu Pomorza. Do 1919 r. pracował jako inżynier w niemieckich zakładach elektrotechnicznych. Wyniósł z tych pierwszych doświadczeń zawodowych przekonanie o ważności badań laboratoryjnych i kontroli jakości produkcji. W latach 1914 - 16 byt kierownikiem elektrowni miejskiej w Koronowie. Przez cały czas działał w polskich organizacjach niepodległościowych - Organizacji Wojskowej Pomorza i Towarzystwie Gimnastycznym "Sokół". W czasie pobytu w Berlinie wykładał elektrotechnikę, matematykę i fizykę w Polskim Towarzystwie Przemysłowym, organizował kursy zawodowe w robotniczych kotach samokształceniowych Stowarzyszenia Metalowców Polskich. Sporo czasu i energii poświęcił również na działalność w towarzystwach śpiewaczych; zainicjował m.in. powstanie Pomorskiego Związku Kół Śpiewaczych. Kiedy kierował elektrownią parową w Koronowie, opiekował się miejscowym chórem kościelnym. Dla jego członków organizował wycieczki nad Brdę, chór koncertował np. dla flisaków. Fotografie wykonane wówczas przez Hoffmanna stanowią cenne źródło wiedzy etnograficznej. Po powrocie Pomorza do Polski organizował polską administrację. Jako członek Komisji Granicznej między Polską a Wolnym Miastem Gdańskiem przyczynie się np. do przyłączenia do Polski Łapina. Z jego inicjatywy i przy aktywnym udziale powstał też pod patronatem Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej skorowidz polskich nazw wszystkich miejscowości Pomorza.
W 1920 r. przejąć z rąk niemieckich - na polecenie Ministerstwa Przemysłu - kierownictwo techniczne budowy elektrowni wodnej w Gródku. Ziściło się jego marzenie o możliwości wykorzystania swych zdolności i doświadczenia inżynierskiego dla niepodległej Polski. Pomimo ogromu zadań inwestycyjnych i trudności finansowych, dzięki swemu ogromnemu zaangażowaniu i talentowi organizacyjnemu, doprowadził do uruchomienia elektrowni w początkach 1923 r. Rok wcześniej opracował kompleksowy projekt elektryfikacji Pomorza. Obejmował on 18 elektrowni wodnych i 5 cieplnych połączonych liniami o napięciu 60 kV W marcu 1924 r. z jego inicjatywy, dzięki poparciu Starosty Krajowego Pomorskiego dr Józefa Wybickiego, powstało przedsiębiorstwo elektryfikacyjne pn. Pomorska Elektrownia Krajowa "Gródek" S.A. Hoffmann objął stanowisko dyrektora naczelnego. Pełnił też funkcję konsultanta technicznego Związku Elektryfikacyjnego Chełmno - Świecie - Toruń. Z tego względu nadzorował prace związane z przekroczeniem w Morsku k. Świecia przez linię 15 kV (w gabarycie 60 kV) Gródek - Chełmno Wisty za pomocą dwóch 54 m masztów o rozpiętości przęsła 612 m. Było to pierwsze tego typu przedsięwzięcie w Polsce. Dzięki staraniom Hoffmanna PEK "Gródek" otrzymała koncesję rządową na zaopatrywanie w energię Gdyni i gdyńskiego portu. Zmusiło to Spółkę do budowy kolejnej elektrowni. Wybudowano ją w Żurze w rekordowym tempie 16 miesięcy. Hoffmann nadzorował jej budowę, byt też współprojektantem siłowni. Zastosowano w niej szereg nowoczesnych rozwiązań np. po raz pierwszy w Polsce turbiny Kaplana oraz rozdzielnię napowietrzną 60 kV. W systemie energetycznym "Gródka" pełniła rolę szczytową i regulacyjną. Aby zapewnić bezawaryjność linii Żur - Gdynia, utworzył Hoffmann pogotowie sieciowe, którego zadaniem była szybka lokalizacja awarii i jej usunięcie. W 1933 r. na jego polecenie inż. Stanisław Skrzetuski opracował system naprawy linii 60 kV pod napięciem, co było osiągnięciem w skali europejskiej. Popularyzował uroki przyrodniczo-turystyczne Borów Tucholskich, organizując wycieczki i zjazdy m.in. dla gości ze Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Związku Elektrowni Polskich, a także dla harcerzy z Pomorskiej Chorągwi Harcerstwa. Patronował też działalności Klubu Kajakowego "Wda", działającego przy Elektrowni Żur.
Dużą wagę przywiązywał do ochrony środowiska. Projektował np. niektóre urządzenia wylęgarni ryb w Gródku - jednej z największych i najnowocześniejszych na Pomorzu. Umożliwił również dr Włodzimierzowi Kulmatyckiemu kierownikowi Pracowni Rybackiej Oddziału Bydgoskiego Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego i doradcy PEK "Gródek" ds. zarybiania wyjazd do Szwecji, Niemiec i Austrii w celu poznania metod i urządzeń zabezpieczających dopływ ryb do turbin i zagadnień związanych z zarybianiem energetycznych zbiorników wodnych.
Dynamiczny rozwój Gdyni oraz systematyczna elektryfikacja Pomorza spowodowały szybki wzrost zapotrzebowania na energię. Skłoniło to Hoffmanna do zainicjowania budowy kolejnej elektrowni - tym razem parowej. Zbudowano ją w Gdyni w rekordowym czasie - od lipca 1935 do listopada 1936 r. Lokalizacja związana była z chęcią zapewnienia miastu bezawaryjnych dostaw energii. Projekt elektrowni powstał w biurach projektowo-konstrukcyjnych "Gródka". Zastosowano wiele nowoczesnych rozwiązań m.in. kotły z ekranami Beileya, generator na napięcie 15,75 kV, wykorzystano też do chłodzenia kondensatora turbinowego wodę morską. W 1939 r. system sieciowy "Gródka" sięgał od wybrzeża morskiego aż po Aleksandrów Kujawski i Ciechocinek. Stał się zalążkiem późniejszego Krajowego Systemu Elektroenergetycznego.
W 1938 r. Alfons Hoffmann objął funkcję dyrektora naczelnego Śląskich Zakładów Elektrycznych "Ślązel". Za najważniejszy cel swojej działalności obrał stworzenie silnego górnośląskiego systemu energetycznego oraz rozbudowę największej w Polsce chorzowskiej elektrowni parowej. W maju 1939 r. opracował Tezy o elektryfikacji Pomorza, w których postulował przygotowanie pomorskiej energetyki do przyszłej wojny m.in. przez dalszą szybką rozbudowę elektrowni wodnych, by uniezależnić Pomorze od dowozu węgla i ropy oraz takie połączenie wszystkich miast sieciami energetycznymi z hydroelektrowniami, które zapewniałoby ciągłość dostaw energii.
W czasie okupacji byt przez hitlerowców poszukiwany listami gończymi. Działał wówczas w ruchu oporu - wraz z kolegami ze Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Związku Elektrowni Polskich opracował dla Delegatury Rządu na Kraj m.in. plan elektryfikacji Polski do roku 1956. Projekt ten został wykorzystany po wojnie przez Centralny Zarząd Energetyki w Warszawie. Po wybuchu Powstania Warszawskiego wywieziono go na roboty przymusowe do Szczytnej koło Kłodzka. Po zakończeniu wojny powrócił na Pomorze i przystąpił do odbudowy ze zniszczeń wojennych i uruchamiania elektrowni wodnych m.in. na Raduni, a następnie kierował odbudową hydroelektrowni w Dychowie na Bobrze.
Pod koniec lat czterdziestych odsunięto go ze względów politycznych od prac o strategicznym znaczeniu dla rozwoju elektroenergetycznego Polski. Tylko w niewielkim stopniu wykorzystano jego fachowe umiejętności i zdolności organizacyjne. Od końca 1949 r. pracował w Zakładzie Elektroenergetyki Politechniki Gdańskiej. Prowadził wykłady na temat grzejnictwa elektrycznego, projektowania sieci elektrycznych i elektrowni wodnych. Byt również ekspertem technicznym Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Bydgosko-Toruńskiego d/s budowy elektrowni wodnej w Koronowie. Z inicjatywą zbudowania stopnia wodnego Koronowo wystąpił już w końcu lat dwudziestych. Jako dyrektor "Gródka" zlecił opracowanie projektu prof. Karolowi Pomianowskiemu z Politechniki Warszawskiej.
Kryzys ekonomiczny z początku lat 30 uniemożliwia realizację tych ambitnych planów. Wrócono do niego w 1946 r Wówczas prof. Pomianowski opracował część wodno-budowlaną, a inż. Hoffmann elektromechaniczną. Temu drugiemu projektowi odpowiada w przybliżeniu wykonanie stopnia. Zmiana polegała m.in. na odstąpieniu od propozycji obniżenia dna kanału odpływowego w Koronowie o 3 m i powiększenia przez to spadu do 30 m brutto. Z tego powodu konieczna stała się budowa stopnia wodnego i elektrowni w Tryszczynie, by poprawić ekonomiczność koronowskiej hydroelektrowni. W latach 1953-54 opracował Hoffmann na zlecenie Komitetu Gospodarki Wodnej PAN kataster 24 rzek północnej i zachodniej Polski. Mimo iż w 1955 r. zakończył pracę dydaktyczną na Politechnice Gdańskiej, nadal zajmował się studiami naukowymi. Powołany na członka Komitetu Gospodarki Wodnej PAN prowadził jako generalny projektant w Biurze Studiów Gospodarki Wodnej - prace z zakresu energetyki wodnej, później pełnił funkcję kierownika Zakładu Budownictwa Wodnego przy Instytucie PAN. Został też członkiem Komitetu Elektryfikacji Polski. Po ciężkiej chorobie przeszedł na emeryturę. Duże zasługi położył dla rozwoju Stowarzyszenia Elektryków Polskich oraz Związku Elektrowni Polskich; pełnił m.in. funkcje prezesa Zarządu Głównego obu tych organizacji. Prof. Alfons Hoffmann zmarł 30 grudnia 1963 r. w Gdańsku. Pochowano go na cmentarzu Centralnym Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu.