Agroenergetyka.pl

Energetyka, OZE w sieci: GoldenLine - Energetyka
Blog energetyczno - paliwowy
 
 
strona główna  Zarejestruj się  Ogłoszenia  Forum  Kontakt z Redakcją 


Artykuły
ROŚLINY I ZIARNO
 

Opis botaniczny

Data: 2008-01-13
Słonecznik bulwiasty (Helianthus tuberosus L.), zwany topinamburem lub bulwą, należy do rodziny astrowatych (Asteraceae) i jest blisko spokrewniony ze słonecznikiem zwyczajnym (Helianthus annuus L.). Poszczególne biotypy topinamburu różnią się wieloma cechami botanicznymi i użytkowymi.





System korzeniowy: mocny i dośc głęboki, dzięki czemu łatwo zaopatruje roślinę w wodę i składniki mineralne.
Wprawdzie główna masa korzeni znajduje się na głębokości do 30 cm, jednak pojedyncze korzenie sięgają do 150 cm w głąb gleby. Z węzłów podziemnej części łodygi, oprócz korzeni wyrastają pędy podziemne, zwane stolonami, na końcach których tworzą się bulwy.




Bulwy: niewielkie (średnia masa 20–25 g) i dość liczne, gdyż jedna roślina może wytworzyć ich do 50. Mają wypukłe oczka i nieregularny kształt (wrzecionowaty, maczugowaty, owalny itp.). Barwa skórki bulw może byc biała, żółta lub czerwona o różnych odcieniach, aż do fioletowej. Odmiany, które były do niedawna zarejestrowane w Polsce, mają bulwy o skórce białej (odmiana Albik) i czerwono-fioletowej (odmiana Rubik); barwa miąższu obu odmian jest biała. Wiązanie bulw w warunkach polskich zaczyna się w sierpniu, a więc w okresie najszybszego rozwoju części nadziemnej. Ich wzrost trwa do października, ale gdy zima jest łagodna, może odbywac się aż do wiosny. Im mniej rozproszone są bulwy, tym łatwiejszy jest ich zbiór i mniejsze niebezpieczeñstwo zachwaszczenia pola w latach następnych, dlatego szczególnie cenne są formy o krótkich stolonach. Bulwy topinamburu zawierają 14–26% suchej masy, a podstawowym jej składnikiem jest inulina – węglowodan rozpuszczony w soku komórkowym. Pod względem anatomicznym bulwa stanowi silnie skróconą,
zgrubiałą, mięsistą łodygę podziemną, służącą do wegetatywnego rozmnażania, podobnie jak bulwa ziemniaka.

Łodygi: wzniesione, o wysokooeci od 2 do 4 m, o średnicy do 3 cm, pokryte szorstkimi włoskami, wypełnione gąbczastą tkanką miękiszową.

Liście: duże, o długości ponad 20 cm, w górnej części łodygi podłużnie jajowate lub lancetowate, w dolnej – owalno-sercowate, szerokie, spiczaste, osadzone na długich ogonkach, pokryte włoskami podobnie jak łodyga.

Kwiatostany: koszyczki o średnicy 5–8 cm, osadzone na wierzchołkach pędów. Kwiaty brzeżne, języczkowe, mają żółty płatek korony i są płone, natomiast wewnętrzne, rurkowe
są płodne, owadopylne. Niektóre biotypy topinamburu zakwitają w Polsce we wrześniu lub październiku, inne zaś wcale.

Owoce: niełupki, mniejsze niż u słonecznika. W Polsce najczęściej nie dojrzewają przed nastaniem jesiennych przymrozków, dlatego nie mają znaczenia w rozmnażaniu słonecznika bulwiastego w naszej szerokości geograficznej.

Źródło:
-Gutmański I, Pikulik R. Porównanie wartości użytkowej kilku biotypów topinamburu (Helianthus tuberosus L.). Biul IHAR 1994; 189: 91-100.
-Słonecznik bulwiasty (topinambur); Album roślin energetycznych "Wokół Energetyki" – sierpień 2006

 
strona główna | polityka prywatności | nota prawna | partnerzy | kontakt | mapa serwisu | REKLAMA
Projekty HVAC | turbiny wiatrowe | Forum OZE
Copyright © Agroenergetyka.pl | design: Projekty internetowe